“Είμαι ο Γιώργος…..” , έτσι ξεκινάει το podcast μας με το φίλο και συνοδοιπόρο Μηνά. Δεν θα το έλεγα και πολύ unique όνομα στη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα αλλά και πιο ιδιαίτερο να ήταν, θα ήθελα να πω μερικά πράγματα για μένα σαν εισαγωγή για να ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε και μετά στα επόμενα μου άρθρα να μπούμε στο ψητό. Γιατί πριν σας μιλήσω για τις ταπεινές μου απόψεις για το ποδόσφαιρο και το πως το βλέπω, πιστεύω ότι η διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και τα βιώματα μας, επηρεάζουν τα λεγόμενα μας και την οπτική μας στα πάντα και φυσικά στα hobby μας.
1- Έχω μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη και είμαι γεννηθείς το 1982.
Αυτό σημαίνει ότι είμαι αυθεντικό παιδί των 90s με όλα τα καλά και τα στραβά. Τα 90s εσχάτως έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν στις εκτιμήσεις του κόσμου γιατί ήταν μια ισορροπημένη εποχή, η τελευταία πριν την επέλαση του internet. Μια εποχή οπτική μια και είναι πραγματικά η δεκαετία της τηλεόρασης και των live αναμεταδόσεων.
Τι σημαίνει αυτό για τις ποδοσφαιρικές μου εικόνες? Απλά ότι έχω προλάβει ένα πολύ πιο αργό και προσωποκεντρικό ποδόσφαιρο με παλιότερους κανόνες. Μισή εφαρμογή τεχνητού offside και ο τερματοφύλακας να πιάνει την μπάλα με τα χέρια μετά από γύρισμα συμπαίκτη. Την εποχή αυτή αρχίζουμε και πραγματικά βλέπουμε μπάλα μια και αρχίζουν οι συστηματικές αναμεταδόσεις ξένων πρωταθλημάτων. Μέχρι τότε ήταν ότι έδειχνε η ΕΡΤ (καμμιά Αγγλία δηλαδή που ήταν ακόμη πίσω) και τα παγκόσμια πρωταθλήματα. Μπάλα για να δεις έπρεπε να πας στο γήπεδο, τελεία!
2- Δεν είμαι δημοσιογράφος ρε παιδιά, χομπίστας είμαι.
Αυτή η αναφορά μου είναι σημαντική γιατί είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, το να είσαι δημοσιογράφος προσδίδει κύρος γιατί είναι επαγγελματική σου η ενασχόληση με το αντικείμενο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να έχω γνώμη ή άποψη ούτε μειώνουμε αυτούς που δεν είναι δημοσιογράφοι. Επίσης δεν σημαίνει ότι αν είσαι δημοσιογράφος έχεις πάντα δίκιο. Για μένα είναι ένα μικρό άνοιγμα ψυχής. Κάποια πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας μιας κι έχω μεράκι από το ποδόσφαιρο. Αυτό μπορεί να γίνει αλληλεπιδραστικά. Να μου πείτε κι εσείς κάτι που δεν σκέφτηκα ή δεν υπολόγισα και τούμπαλιν.
3- Είμαι υπέρ της παγκοσμιοποίησης του αθλητισμού.
θα σας πω τις 3 εξής μαγικές λέξεις: δραχμές, ΕΟΚ και Μποσμάν. Υπάρχει λοιπόν μια εποχή όχι τόσο μακρινή που για να ταξιδέψεις σε ΟΛΕΣ τις χώρες πρέπει να περάσεις από τελωνείο, να έχεις διαβατήριο και να αλλάξεις τις δραχμούλες σου στο εκάστοτε νόμισμα. Όλα αυτά άλλαξαν με την έλευση της Ευρωπαϊκής ένωσης και το άνοιγμα το συνόρων στην αρχή της χιλιετίας. Όμως το ποδόσφαιρο είχε κάνει το άλμα νωρίτερα με τον άσημο Βέλγο ποδοσφαιριστή Μποσμάν και την διάσημη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. (Θα ασχοληθούμε σίγουρα σε κάποιο εκτενές άρθρο). Από κει μπαίνουν τα θεμέλια σε αυτό που βλέπουμε σήμερα με την σχεδόν ελεύθερη μετακίνηση ποδοσφαιριστών ανά τον κόσμο ανεξαρτήτως εθνικότητας. Αυτό κατ’ εμέ βοήθησε πολύ την άνοδο του ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο γιατί εισήγαγε τεχνογνωσία σε μέρη που δεν είχαν ιδέα και επίσης έδωσε ελπίδα σε κάθε ποδοσφαιριστή ανεξάρτητα το που γεννήθηκε να ελπίζει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
4- Είμαι υπέρ της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο.
Χρόνια το φωνάζω ότι το ποδόσφαιρό είναι πολύ συντηρητικό στην εισαγωγή βοηθητικής τεχνολογίας. Το VAR ήρθε πρόσφατα και ήδη δείχνει πόσο θετική είναι η επίδραση του. Δεν είναι τέλειο αλλά τίποτα δεν είναι τέλειο και ο χρόνος πάντα βελτιώνει το μέσο. Δεν μου αρέσει να ακούω φράσεις όπως α) «ανθρώπινο λάθος» β) «τα διαιτητικά λάθη είναι μέρος του ποδοσφαίρου» γ) «η τεχνολογία σκοτώνει το ποδόσφαιρο». Α και είμαι κάθετος σε αυτό όπως και στο επόμενο.
5- Το τώρα είναι καλύτερα από το παλιότερα.
Μου αρέσει το retro (κι θα σας κάνω μερικά ταξίδια στο παρελθόν). Retroλάγνος όμως δεν είμαι. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ καλύτερο τώρα από ότι ήταν πριν 10 χρόνια. Πριν 10 χρόνια το ποδόσφαιρο ήταν καλύτερο από ότι ήταν πριν 20 χρόνια κλπ. κλπ. Μην πέσετε ποτέ σε αυτή την παγίδα. Να διαχωρίζετε το καλό και το όμορφο από αυτό που σας συγκίνησε λόγω ηλικίας, συνθηκών και πρωτόγνωρων συναισθημάτων. Ναι κι εγώ φέρνω στις θύμησες, στιγμές από ματς που έχω δει μικρός και είναι πράγματα που δύσκολα θα νιώσω ξανά. Αυτό δεν σημαίνει ότι έβλεπα καλύτερο ποδόσφαιρο τότε.
6- Είμαι λάτρης της στατιστικής αλλά δεν βλέπω τους αγώνες μέσα από αυτό το πρίσμα.
Ναι μου αρέσουν τα στατιστικά, τα xGoals, οι ενέργειες, οι ανακτήσεις κλπ. κλπ. Για να έχεις μια πλήρη εικόνα ενός αγώνα τα χρειάζεσαι και αυτά και σου βγάζουν καταπληκτικά συμπεράσματα. Δεν αρκούν όμως. Όλα χρειάζονται και ποιοτική εκτός από ποσοτική ανάλυση. Φυσικά είναι αστείο να λες τα μάτια μου βλέπουν άλλα και να αρνείσαι τα δεδομένα. Για αυτό λέω συνδυασμό των 2 και εξαγωγή συμπερασμάτων από συνθετική ανάλυση.
7- Καλό το αποτέλεσμα αλλά το θέαμα είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
Το θέαμα είναι κάτι υποκειμενικό. Για μένα περιλαμβάνει εκτός από τις φάσεις, τα γκολ, τον ρυθμό δηλαδή τα γνωστά, και την τακτική προσέγγιση. Σχηματισμοί, τακτικές παρεμβάσεις προπονητών, αλλαγές διατάξεων και γενικά η στρατηγική προσέγγιση με εξιτάρει. Ξαναλέω αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Πολύ συχνά λοιπόν διαλέγω να βλέπω ωραίους (entertaining) αγώνες.
8- Μου αρέσει πολύ και το γυναικείο ποδόσφαιρο.
Δεν θα πω ψέματα. Δεν βλέπω τόσο πολύ γιατί ο χρόνος είναι περιορισμένος αλλά όταν βλέπω καταλαβαίνω την πρόοδο που έχει γίνει σε αυτή την πτυχή του ποδοσφαίρου. Τα τελευταία χρόνια, τα άλματα που έχουν γίνει, με κάνουν πολύ ανυπόμονο για το που θα φτάσει το επίπεδο. Ο μόνος λόγος που το γυναικείο ποδόσφαιρο είχε μείνει πίσω είναι γιατί ήταν ταμπού. Αυτά ευτυχώς έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί και πάμε παρακάτω.
Ας βάλω μια άνω τελεία γιατί είμαι πολυλογάς και ελπίζω να με γνωρίσετε καλύτερα με τα επόμενα μου άρθρα, όταν μιλήσω για το ποδόσφαιρο επί τούτου. Σίγουρα θα υπάρχουν ιστορίες από το παρελθόν αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και τωρινά πράγματα είτε γενικά είτε της επικαιρότητας. Ελπίζω να έχουμε και ωραίους διαλόγους και θα ήθελα να ακούω τις απόψεις σας στα θέματα που θα καταπιανόμαστε. Μέχρι τότε εις το επανιδείν!
